Dit wordt een heel lang verhaal, maar heb al een tijdje niks gepost. Dus niet schikken als er geen eind aan lijkt te komen, maar voor de mooie avonturen toch echt doorlezen. Zeker als je benieuwd bent hoe het is om met een bus in de middel of nowhere te stranden.

The english version of this came later, because it takes to long to write everything in English and this is a very long story.

Vroeg op staan voor de bus naar Wanaka. We worden opgehaald voor het hostel om kwart over zeven, dus een lekkere vroege dag. We rijden meteen door naar het stadje Fox glacier en doen hier een wandeling naar een meer of reflection en zien de mooie reflecties in het water. Nadat we de wandeling geeindigd hebben , beginnen wolken te voorschijn te komen en langzaam aan te regenen. Met regen is de reflectie in het water niet te zien, dus gelukkig nog net op tijd geweest. Vervolgens stoppen we op een strand. Met mooi weer kan je hier dolfijnenspotten, maar nu regent het en is het koud en kan je ze niet zien, dus de bus vertrekt weer snel. Begin van de middag komen we dan ook aan in Wanaka. Eerst boodschappen doen en dan de stad verkennen.

'S avonds besluit ik alleen naar de bioscoop te gaan. Ik ga naar deel 4 van de Hunger games, deze film is net uit en de bioscoop hier schijnt een atractie te zijn. De bioscoop is erg klein en staat vol met oude film atributen. Met lekkere sofa stoelen begint de film met halverwege een pauze met een koekje. Na afloop nog ff door Wanaka gewandeld, maar alleen de pubs zijn dan nog wat. Wanaka heeft weinig licht 's avonds dus maar snel doorgewandeld naar het hostel en lekker slapen.

Zondag gaan we een wandeling doen van de ene kant van het meer naar de andere kant. Langs het water lopen voor 2 uur en pakken ook het stationspark met de dikste boom uit de buurt mee. Mooi uitzicht op het water en de bergen met sneeuw en dat zie je ook zelfs vanuit het hostel. Mooie wandeling door een privegebied van natuurbeheer en waar je de planten zelf water kan geven. Na de wandeling de activiteiten voor queenstown gepland.

Maandag worden we al weer opgehaald uit dit leuke dorpje om naar queenstown te gaan. Onderweg stoppen we om een wandeling heuvel op te maken of puzzelword te gaan. We kiezen voor de wandelen en zien Wanaka van bovenaf. Niet geheel de route naar de top, want heb eogenlijk geen zin in wandelen de berg op, maar ja dan heb je wat te doen en kan je echt genieten van het uitzicht. We rijden door naar Cornwell en stoppen daar voor een foto en begin van de middag komen we aan in Queenstown. De zon schijnt volop en gaan dan ook lekker in het park liggen. Tussendoor nog ff naar het centrum voor klimmen gelopen, aanzien dinsdag klimmen op de planning staat. 'S avonds na het eten willen we nog wat doen en besluiten te gaan xd dark riden. Dat houdt in dat je in een soort achtbaanstoel zit en monsters met een pistool doodschiet. De effecten van de film krijg je mee in de stoel, zo zit je in een helikopter en die stort neer en dan voel je de stoel helemaal trillen.

Dinsdagochtend na het brood smeren ga ik met goede moet naar het klimcentrum om te gaan klimmen. Eenmaal aangekomen hoor ik dat de begeleider ziek is en wordt het klimmen naar donderdag verplaatst, andere optie is klettersteigen, maar klimmen is toch gaver. Dan maar lekker door het stadje lopen wat toch wel heel klein is na verwachting. In tien min van de ene kant naar de andere kant gelopen. S middags fotos gedaan en vanavond lekker rustig aan.

Woensdagochtend staan we weer vroeg op. Op de planning staat een superleuke activiteit. Deze activiteit zou vanwege hele weer niet door kunnen gaan. Daarom bellen we eerst de organisatie Skytrek, maar gelukkig gaat het door. Dus vroeg naar het pick up point toe en met een bus bovenaan de heuvel gebracht naar coronet peakt. Coronet peak bevindt zich op 3750 feet hoog. Vanaf hier krijgen we een harnas om en ontmoeten onze medespringer. Want ja ik ga paragliden. Ben eigenlijk als ik het harnas om krijg best wel nerveus. Maar gelukkig ben ik niet de enige met hoogtevrees, want ja mijn medespringer de instructuur heeft het ook. Na de uitleg van gewoon de berg afrennen en dan je benen de lucht in doen, gaan we rennen. Eenmaal in de lucht zijn mijn zenuwen totaal verdwenen en geniet ik volop van het uitzicht. Eerst lekker rustig vliegen en naar een paar minuten mag ik zelfs sturen naar wat uitleg. Wat makkelijk gewoon naar de kant toe leunen en aan het koord trekken. Daarna genieten van een paar stunten, want ja ik heb iets tussen de easy laid back and thrilling flight in. We maken een paar rondjes en snelle bochten. Na bijna voorbij de landingsplek te vliegen moeten we toch weer omdraaien en al bijna weer langen. Wat gaan 15 minuten toch snel om. Een van de weinige met een goede landing, want ja je moet naar voren leunen en lopen, maar de meest maken toch een kont landing met soms wel eens een instructuur die erboven op rolt. Daarna kijken naar de andere landingen en met het busje weer terug naar Queenstown. De rest van de dag met een supergevoel rond gelopen en genoten van het zonnetje in het park van Queenstown.

Donderdag staat dan eindelijk het klimmen op het programma. Helaas maar een halve dag klimmen, want anders wordt het wel heel duur. S morgens naar het verzamelpunt en daar aangekomen blijkt dat ik de enige ben. Dus samen met de instructeur aar het gebied en hij hangt de touwen uit en dan kan ik eerst beginnen met de warming up. Vervolgens op een lage wand eerst een stuk of 10 routes geklomen. De rotsen in Nieuw Zeeland zijn van andere structuur en nog totaal niet afgeslepen. Vaak zijn de routes ook een combinatie van overhang en gewoon klimmen met veel knijper. Na de korte routes die van makkelijk naar moeilijk gaan naar de langere routes en klim daar 2 routes met een moeilijke overhang om van gedeelte 1 naar gedeelte 2 te komen. Ze gebruiken hier een heel ander systeem als waardering, mamelijk australisch. De routes waren tussen de 13 en 22 met moeilijkheid, omgerekend iets tussen de 5a-6b. Helaas na de langeroute weer terug. De middag doorgekomen met wassen en australie uitzoeken.

Vrijdag 11 december verlaten we om elf uur Queenstown om met de bus naar Dunedin te gaan. We gaan Deep South. Eest stoppen we bij de fruitboer om wat fruit te komen en rijden dan door naar Cromwell om daar te lunchen. Daarnaar rijden we door naar Dunedin en krijgen we een stadstour vanuit de bus. Dunedin is een van de grotere plaatsen hier in Nieuw Zeeland. We zien de universiteitswijk met de leuke oude huisjes en het centrum en rijden daarna naar de steilste straat van de wereld. Hier stijg je 1 km voor elke 2,1 km dat je loop. De straat naar boven gelopen en genoten van het uitzicht. Vervolgens weer naar beneden gelopen en de bus naar het hostel. Eerst eten en daarna de stad in wandelen en fotos maken van straatkunst en het treinstation. Helaas niet alle straatkunst kunnen vinden, maar wel leuke fotos gemaakt, die later volgen.

Zaterdag vervolg de route naar invercargill. We stoppen onderweg vaak om een wandeling te maken en dieren te spotten, zoals zeehonden, zeeleeuwen, vogels en pinguins. Eerst stoppen we op een strand om bepaalde nieuw zeelandense rotsen te bewonderen. Daarna rijden we naar de omgeving die haere mai genoemd wordt. Hier doen we een wandeling naar de vuurtoren, genaamd nugget point. Bij deze route kan je letterlijk uitwaaien. Het waait hier namelijk zou hard dat je bijna vooruit geblazen wordt. Van de route naar de vuurtoren zijn zeehonden te bewonderen.

Daarna doen we een wandeling bij cannibal bay waar zeeleeuwen te bewonderen zijn. Er zijn twee zeeleeuwen te zien, waarvan een ligt te slapen en de andere is erg actief en zorgt ervoor dat een deel van de groep hem al gepasseerd heeft en de rest moet wachten tot de zeeleeuw weer rustig ligt. Het verschil tussen zeehonden en zeeleeuwen is bijna niet te zien, maar een zeeleeuw heeft snorharen en een zeehond niet. Helaas op de fotos bijna niet te zien, want de zeeleeuwen zijn van redelijk dichtbij, maar de zeehonden helaas alleen van veraf. Na de zeeleeuwen rijden we door naar een waterval, voor een wandeling. En van de mooiere watervallen die we gezien hebben en we hebben toch wel heel veel watervallen gezien, te veel om de tel bij te houden. Daarnaar rijden we door naar hill loukout point en stoppen hier ff snel om een foto te maken. Daarna maken we ons klaar voor de een naar laatste wandeling van de dag. Nadat iedereen uitgestapt is, zegt de buschauffeur ineens dat de sleutel van de auto gebroken is. Lekker gestrand in een plek waar geen toiletten en mobielsignaal is. Gelukkig rijdt er net een auto weg en rijdt de buschauffeur mee tot de plek waar weer signaal is. Een deel van de groep start de geplande wandeling en de rest blijft op de bus en spullen passen. Na iets van een half uur komt de buschauffeur terug met een man met veel sleutels, helaas niet een van onze bus. Dus wachten tot er een sleutel van de office komt. 1,5 uur wachten zeggen ze, maar uiteindelijk bijna 2,5 voor er iemand van de office komt met een sleutel. Ondertussen is een deel van de groep met de buschauffeur een wandeling van een uurtje gaan doen. Moesten aan de persoon maar dprgeven hem op te halen voor de brug. Dus eerst wordt de sleutel getest, maar diegene die hem brengt rijdt hierbij de bus op zijn voet. Snel iedereen de bus uit en duwen. Nadat dat probleem opgelost is en het onderhand al zeven uur is, gaan we nadat de buschauffeur opgehaald is, weer verder met de bus en slaan de laatste stop maar over. Om half negen komen we aan in Invercargill en iedereen eerst boodschappen, want ja de supermarkt is maar tot negen uur open en dan ff snel wat naar binnen werken en een drankje met de groep. Op naar de volgende dag.

Zondag 13 december staat dan eindelijk de milford sound op het programma. Eerst de tassen inladen. Er achter gekomen dat een koeltas pakken van de grond nog best een opgave is als je tas niet vastzit op je rug. Tas glijdt zo van mijn schouders over mij heen, gelukkig alleen de tas en niet tas met mijn. Daarna start helaas wel een hele lange busrit. Vanuit intercargill gelijk doorrijden naar Gaston om daar te wissel van de deep south bus naar de milford sound bus. Eerst rijden we naar de plek te anau. Hier hebben we een soort van lunch/ontbijt stop. Dit is ook gelijk de laatste plaats met mobielsignaal. Voor de komende acht uur geen signalen, maar hopen dat gisteren niet herhaald, haha. Wegaan op weg naar de milford sound weg. Deze weg is aangelegd voor de werkgelegenheid in 1929 en tojdens de wereldoorlog stil gelegden. In 1953 is deze weg definitief geopend voor 5 maanden per jaar. Jaren later, ongeveer 1970, kwamen er meer toeristen en is de weg het hele jaar open. De mildford soundweg is een weg met als het regent heel veel watervallen onderweg. De winter is dit een skigebied. Vandaag regent het een beetje en zijn er veel watervallen te bewonderen. Het is een route met mooie hoogtepunten onderweg, alleen jammer dat het bewolkt is. Op de parkeerplaats van deze weg zijn kea tegen te komen. Dit is een vogel die lijkt op de nederlandse valk, maar een typisch nieuw zeeland dier is, waarvan er niet veel meer over zijn. Vervolgens stoppen we om het uitzicht op de foto te zetten terwijl het regent vanaf halverwege de weg. Maar op deze hoogte van deze stop sneeuwt het zelfs. Het is hier zomer, maar het sneeuwt hier. Ja echt sneeuw. Na de weg komen we bij de milford sound aan. 1,5 varen langs de bergen met sneeuw op de top en veel wolken. Door de bewolking is de milford sound niet zo heel mooi. Jammer maar het weer is niet te veranderen.

Op de terugweg een stuk sneller gereden met maar een stop, aangezien het een rit van vier uur is. Kijken ondertussen in de bus een te slechte film om de tijd te doden.